Vandaag weer een wijze les geleerd. Nooit een kaart voor een stervende mens laten liggen alleen omdat je niet weet wat je moet schrijven. Zaterdag mijn kaart (eindelijk) op de bus gedaan. Dinsdag ongetwijfeld aangekomen. Maar dinsdagmiddag kwam het bericht al dat ze was overleden. ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Want die kaart lag er al twee weken, gewoon omdat ik niet wist wat ik moest schrijven. Natuurlijk maakt het nu niet meer uit, maar ik heb er weer van geleerd. Als ik de behoefte voel om te bellen, Facetimen, SMS-en, appen, een kaart te sturen of te mailen, doe ik dat voortaan meteen. En dan benoem ik wel dat ik het moeilijk vind wat ik moet schrijven.
コメント